http://www.berria.info
(“Zuzendariari” atalean Jose Andres Etxebarria zornotzarrak idatzitakoa)
“Horra, gure gizarte honetan agertzen zaigun paradoxetako bat. Baina, kasu honetan, paradoxa mingarria, tragikoa, heriotza bera dena.
Ahaleginak egiten dira gure gizartean adimenezko minusbaliotasunak dituztenak gizarteratzeko eta, aldi berean, gainerako herritarrekin, ahal denik eta gehien berdintzeko. Laneratzea dugu, horretan, oso alderdi garrantzizkoa.
Denbora gutxi dela aukera izan nuen Down deitzen ditugun adimenezko minusbaliatuak laneratzeko zenbait ekimen irakurtzeko, interesgarriak benetan.
Baina goazen errealitatearen beste alderdi batera. Egia esan, ez hain alderdi positiboa. Emakume haurdun bati amiozentesia izeneko aukera eskaintzen zaio, erdituko duen umea era bateko edo besteko minusbaliotasunik izango duen jakin ahal izateko. Eta azterbide horren emaitza Down sindromedun ume bat izango dela ondorioztatuz gero, besterik gabe aholkatzen diote (edo liezaiokete) amari abortatzea, arazoa konpontzeko.
Gaur egun, sindrome hori izango omen dutenen umeen arteko %5era ere ez dira ailegatzen jaiotzen direnak. Hil egiten dituzte kalitatezko kontrola ez gainditzeagatik.
Horra, bada, kontraesana: lanean jarduteko bai dute eskubidea; bizitzeko, ordea, ez. Zein eskubide da, bien artean, garrantzizkoena?”
Jose Andres Etxebarria.
Zornotza.